Elk blijft in zijn bubbel en we ontmoeten elkaar digitaal. Zo beperken we het risico op besmetting, maar ook de mogelijkheid tot ontmoeting, tot leren. Lees onze 3 redenen waarom wij denken dat het digitale ontmoeten nooit ofte nimmer de kern van ons werk kan vervangen, maar ook 2 voordelen en 1 basisvoorwaarde.
De rijke taal van de levende lijven
Om mensen te verbinden zijn doel en inhoud niet voldoende, minstens even belangrijk is de manier waarop. De bemoedigende knik, de schouderklop, de glimlach. Ons lichaam luistert en spreekt voortdurend: iets in de vingers krijgen, handen en voeten geven aan een plan, de neuzen in dezelfde richting krijgen, je buikgevoel volgen, het hart laten spreken.
Werken met een groep is werken met een energieveld. Daar is niets zweverigs aan, dat is iets lijfelijks. Het is het resultaat van onze manieren van spreken, ademen, bewegen, van al die subtiele nuances die we leggen in hoe we samen zijn. Met Zoom en Hangout. webinars en al die andere tools zien we toch vooral hoofden. Dat is al iets, maar niets vergeleken met de rijke taal van levende lijven.
We bouwen aan plekken van dialoog en ontmoeting
Ons werk speelt zich niet af in de privésfeer, maar in de publieke of semi-publieke ruimte. Lokalen in bibliotheken, refters van sociale werkplaatsen, vergaderzaaltjes in culturele centra … We creëren daar een tijdelijke veilige plek waar mensen kunnen leren, naar elkaar luisteren, zich gewaardeerd voelen.
Die ervaringen zijn van belang voor mensen: uit je eigen zetel en bubbel komen en daar het avontuur van de ontmoeting wagen, in dialoog gaan met anderen. Die ervaringen zijn ook van belang voor onze ervaring van de publieke ruimte als plekken van ontmoeting en dialoog.
We hebben grijze zones nodig
Sociaal leren is onze job. En dat loopt heel vaak door als het pauze is. Aan de koffie gaan mensen verder in gesprek, wisselen ze nog ervaringen uit. Er wordt dan hard gewerkt. Soms nemen mensen samen de trein terug. Of blijven nog even plakken. Ook dan werkt het door. We hebben die grijze zones nodig, de zachte overgangen van leren naar leven, van doen naar zijn.
Maar, toegegeven, we zien ook deze twee voordelen aan het zoomen en hangouten.
Op één voorwaarde.
Je moet je niet verplaatsen
Digitaal ontmoeten lijkt dikwijls een efficiëntie oefening. Dat gaat op voor tal van vergaderingen, om afspraken te maken, het organiseren van activiteiten … allemaal instrumentele zaken, waar weinig spanning op zit, die niet voor beroering onder de waterlijn zorgen. Voorwaarde is dat de samenwerking kan vertrekken vanuit een vertrouwensrelatie.
Waar het voorbij het instrumentele gaat, waar spanningen zijn, waar macht of een troebele verdeling van rollen aanwezig is, schiet het digitale ontmoeten tekort. De kloof tussen wie macht uitoefent en wie ondergaat lijkt groter te worden in het digitale ontmoeten. Ranking in een groep of team speelt daarin een belangrijke rol. Het zorgt er voor dat mensen sneller het woord nemen, een vergadering domineren, nog meer dan in een live ontmoeting. De ongelijkheid lijkt groter te worden.
Soms ervaren we in het digitale ontmoeten net een grotere veiligheid
... om te spreken, om te delen wat op het hart ligt. Ook hier is de basisvoorwaarde dat er een vertrouwensrelatie is. In een setting van coaching, van helpende gesprekken, merken we een grote openheid om zich kwetsbaar op te stellen. Het lijkt alsof de afstand die door de aanwezigheid van het scherm gecreëerd wordt, net de gerustheid geeft om zich open te stellen.
Dat kan te maken hebben met de minder dwingende aanwezigheid van de coach of de gesprekspartner, het minder de aandrang voelen om sociaal wenselijke antwoorden te geven. Wellicht zijn er dan ook meer stiltes in de gesprekken, is er een hoge kwaliteit van luisteren. De coach zet zichzelf en het eigen referentiekader niet in de weg. De lerende persoon of de persoon die geholpen wordt krijgt meer ruimte en vult die dankbaar in.
