De blog van Kwadraet

Ik lees ‘De wereld van gisteren’ van Stefan Zweig. Gevlucht voor de tweede wereldoorlog, voor de zoveelste maal ontheemd, schrijft hij dit boek terwijl zijn geliefde Europa volop bezig is zichzelf te vernietigen.

Het is zondagochtend en nog vroeg, de zon gooit haar licht over de tuin. Er bloeien margrieten, korenbloemen, klaprozen. Hommels zoemen. Ik pluk een boeket om ons vormingslokaal terug tot leven mee te wekken.

I want to build my own community, zei ze. Net als zij was ik op bezoek in een prachtig oud landhuis in Schotland, omringd door grote bomen, bewoond door grote idealen. 

‘Vaccin garandeert ook in 2021 nog geen zorgeloze zomer’. Goeiemorgen, zucht ik, ik schuif de krant voor me uit en kies voor het grote moestuinboek bij de koffie.

Groenten wassen, soep maken, fietstassen vol voedsel aanvoeren, het compostbakje leegmaken, de douche schrobben, de vuile handdoeken in de was doen, de gootsteen tussendoor even schoonmaken. Ik zing en glimlach terwijl ik dit doe, het is van ganser harte.

Geen idee waar het met de wereld nu naartoe moet, maar beter dan ooit tevoren weet ik waar ik ben: huis, kinderen, tomatenplantjes, poëziebundels, Bourgoyen, lente.

Ik was nooit sportief. Aan de lessen LO had ik een grondige hekel. Lopen vond ik voor uitslovers. Die loopschoenen zijn de lelijkste schoenen die ik ooit aan m’n voeten droeg. 

‘Niemand hoeft iets alleen te kunnen, samen kunnen we alles’. Een van mijn geliefde basisprincipes als ik een vormingsaanbod voor bestaande groepen mag verzinnen.

Er was eens een land dat op slot was. De mensen zaten voor hun scherm, enkelen streelden peinzend hun kat. De straten waren stil, de pleinen verlaten.

Als het hamstertje uit het kinderboek. Haar wangen staan helemaal bol van de lieve woordjes. Mama en papa  hamster zien het niet. Geen tijd. Dat denken ze. Nu niet. Dat zeggen ze. Straks misschien.

Wat doe jij eigenlijk van werk? Als ik niet met een groep aan het werk ben, vind ik dat een moeilijke vraag. Ik zou soms liever brood verkopen, dat kan je zien en proeven. Maar ik geef vormingen.

Hij zat in de parallelklas in het laatste jaar middelbaar. Bril met dikke glazen. Slaperige blik. Lachen deed hij zelden. Als hij al sprak, dan was het laconiek.

In onze moestuin zijn de woelmuizen baas. Overal ondergraven en doorkruisen zij onze plannen. Ze moeten met duizenden zijn, maar ik zag er nooit één. Om hen te zien zou ik eens ’s nachts moeten gaan kijken.

‘We bekijken hoe we volgend najaar het vormingsaanbod ook online zouden kunnen organiseren’. Ik murmel iets in de zin van ‘het is het moment om nieuwe dingen te onderzoeken’. Ik wil niet ouderwets klinken. 

De deuren van de huizen staan open. Niemand zit nog achter zijn computer. Vlinders fladderen, de lucht ruikt naar seringen. Op straat spelen de kinderen, samen. 

Ik kijk al dagen niet meer in m’n agenda. Wat de komende tijd gaat gebeuren is één groot vraagteken. Plannen is niet van deze tijd, dagen strekken zich uit. Er is meer nu, minder later. 

Ik hou er niet van als mensen zonnebrillen dragen, en ook niet als ze mondmaskers aan hebben. Gisteren zag ik iemand met allebei. De zon was fel, de lucht helder en vol coronabeestjes.

Als jij hoest, adem ik jouw lucht in. Als ik binnen blijf, help ik jou. Als jij het laatste pakt, heb ik niets meer. Als jij naar me glimlacht word ik blij. Je kan er nu niet meer omheen. We zijn afhankelijk. 

We vallen uit ons ritme. Ik zie meer mensen wandelen, joggen, fietsen, tuinieren...

Een paradox is een schijnbare tegenstelling. Het heeft iets weg van poëzie: er ontstaat een nieuwe ruimte tussen woorden.

Wat is mijn werk de komende weken? Ik ben behoorlijk in de war. Gewoonlijk ben ik een nomade, ik reis van groep naar groep.