Of ik niet even achteruit wou blikken, vroegen mijn collega’s, wat hebben die jaren bij Kwadraet je gebracht? Waar zal ik beginnen, er is zoveel.
Waar ik niet allemaal ben geweest. In de kinderopvang tussen het speelgoed, omringd door boeken in de bibliotheek, tussen opzij geschoven klerenrekken in een kringwinkel. Met de mannen van de groendienst in een onverwarmd lokaal, 12 paar dezelfde bottinnen in een kring. In parochiezaaltjes met vrijwilligers. In parken en op pleinen, ik nam mensen graag mee naar buiten. In het imposante stadhuis van Roubaix, in het allerlieflijkste dorpje Lieferinge. In kloosters, refters, vergaderzalen, jeugdverblijfcentra, scholen, in kantoren, nieuwe en oude. Al die verschillende smaken koffie. Maar vooral: al die verschillende mensen.
Wat ik niet allemaal heb geleerd. Je kan boeken lezen, cursussen volgen, maar wat brengt dat bij als je je daarbij niet ook onderdompelt in de wereld zelf? Participerende observatie heet dat in de antropologie. Deelnemend kijken, zou je het kunnen noemen. Mijn werk maakte dat ik voortdurend op zoek kon gaan naar wat mensen beweegt en bezielt, hoe ze zich tot elkaar verhouden, wat ze hoog in het vaandel voeren, waar ze over zwijgen. Er gebeurt veel in de wereld dat me bezorgd en verdrietig maakt, maar dit werk heeft me altijd hoopvol gestemd. Ik zie de mensen graag, er zit zoveel goeds in hen, dat zie ik telkens weer met eigen ogen gebeuren.
Ik beschouw dit vak als een ambacht, een stiel die je in de vingers krijgt door eindeloos veel te oefenen, door te kijken naar de ‘meesters’ (m/v/x) om je heen. Kwadraet was de gilde waarin ik mijn vak leerde. Tijdens de cursus ‘vragen stellen’ die ik vorige week mocht begeleiden vervulde dat besef me met dankbaarheid. De doorgedreven socratische houding van Kristof, de immer coachende stijl van Yves, dat werkt nog steeds door. De oefening in slow coaching zou er nooit gekomen zijn zonder Sven. De oplossingsgerichte kijk is er dankzij Inge en sijpelt nog verder in dankzij Liselotte. Het ervaringsgerichte, daarin herken ik Toon, die combinatie van spel en diepgang. Ik stel vragen die op zoek gaan naar de stem van de minderheid, net als Marjan. Terwijl ik een energizer begeleid voel ik de energie van Marjolein in mij. En met Geert heb ik zo lang en zo fijn samengewerkt dat ik het niet meer uit elkaar hou.
Al die keren dat ik ontroerd was. Die hulpverleners die maar blijven kiezen voor mensen die er een zootje van maken. De kinderbegeleiders die voor elkaar inspringen. De jager die ‘de kunst van het luisteren’ kwam volgen. Het gedreven jonge volkje bij Formaat. De vrijwilligers van Samana, nooit te oud om iets voor het eerst te doen. Al die professionals met een hart voor hun mensen. De doelgroepmedewerkers in sociale werkplaatsen die tranen in de ogen kregen toen hun collega’s waardering uitspraken, ‘dat is nog nooit gebeurd in mijn leven’. De coaches van Bind-Kracht, ik denk aan jou, Greet, je kon de dingen zo raak zeggen, ik kan maar niet geloven dat je er niet meer bent. De natuurliefhebbers en tuinmensen, hoe heerlijk die zich kunnen verwonderen. Al die coaches en verantwoordelijken uit de kinderopvang, in het kleine doen zij het grote spreken. Vorige week kondigde een deelneemster van de cursus ‘vragen stellen’ aan dat ze de opleiding die ze in elkaar aan het steken is zal ‘vervragen’. Vervragen. Is dat geen mooi woord. Waar ik ook kom zal ik verder werken aan de vervraging van de wereld.
Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan. Er is zoveel dat me heeft geraakt, er zijn er zovelen die me hebben geraakt, me hebben veranderd.
Het ga jullie goed, lieve mensen. Ik ga jullie missen. Ik neem jullie mee. En ik kom jullie graag opnieuw tegen.
Adinda
